بسم الله الرحمن الرحیم

در فرهنگ ما این جمله معروف است که «میهمان حبیب خداست» و به این گونه برای میهمان ارج و احترام قائل می شویم. این رفتار و نگرش پسندیده ریشه در آموزه های اسلامی و سنت و سیره امامان معصوم دارد.

شیخ صدوق در کتاب «عیون اخبار الرضا(علیه السلام)» از یک میهمانی ویژه گزارشی می دهد که در آن نحوه پذیرایی از میهمان و ادب میهمان داری را بازگو می کند.

احمد بن ابی  نصر از اصحاب برجسته امام رضا(علیه السلام) نقل می کند که در ایام حضور آن حضرت در مدینه، روزی حضرت رضا(علیه السلام) برایم مرکبی فرستاد که نزد آن حضرت بروم.

من نیز سوار بر مرکب شدم و به خدمت حضرت رسیدم و تا پاسی از شب نزد ایشان ماندم. چون امام(علیه السلام) خواستند از مجلس برخیزند، به من فرمودند: فکر نمی کنم در این موقع بتوانی به مدینه برگردی. عرض کردم: آری فدایت شوم. فرمودند: امشب را نزد ما بمان و صبح به یاری خدا حرکت کن. عرض کردم: مانعی ندارد همین کار را می کنم فدایت شوم.

حضرت خدمتکارشان را صدا زدند و به او فرمودند:«بستر خواب مرا برای او پهن کن و ملحفه مرا که زیر آن می خوابم بر آن بستر بیفکن و بالش مرا هم زیر سر او بگذار.» با خود گفتم:کیست که این اندازه مقام و منزلتی که نصیب من شده، نصیبش شده باشد؟! خداوند نزد حضرت مقامی به من عطا فرموده که به احدی از اصحاب و شیعیان ما عطا نکرده است، مرکب خود را برایم فرستاد تا سوار شوم، فراش خود را گسترد تا در لحاف و رختخواب آن حضرت بخوابم و شب را به روز آورم و هیچ یک از اصحاب ما را نصیبی این چنین نشده است.

احمد ادامه می دهد: من نشسته بودم و این خیالات را در دل می گذراندم که ناگهان امام(علیه السلام) فرمودند: ای احمد! امیرمومنان علی(علیه السلام) وقتی صعصعه بن صوحان مریض بود به عیادت او رفت و صعصعه این را سبب افتخار خود شمرد و بر مردم به آن فخر می کرد، پس تو این کار را نکن و از برای خدا تواضع و کوچکی کن، سپس آن حضرت بر دست خویش تکیه کردند و از جا برخاستند.

منبع: محض رضا علیه السلام، "گرفته شده از کردار رضوی"

بسم الله الرحمن الرحیم

مرحوم اربلى (از دانشمندان قرن هفتم) در خبرى‏که نقل نموده است، از قول یکى از معاصران امام رضا(علیه السلام) مى‏ نویسد:

هرگز ندیدم که ‏امام در سخن خویش نسبت‏ به کسى بى‏ احترامى کند و هرگز ندیدم که کلام دیگرى‏ را قطع کند، و مى‏گذاشت تا سخنانش به پایان رسد .. هیچگاه در برابر کسى که‏ مقابلش نشسته بود پاهایش را دراز نمى‏کرد و تکیه نمى‏زد. هرگز ندیدم به هیچیک‏ از خدمتکاران و غلامانش ناسزا گوید ..

آن حضرت فرموده است:
محبت‏ به دیگران‏ نیمى از عقلانیت و خرد ورزى است.

و از آنجا که درصد قابل توجهى از کینه‏ ها و دلخورى‏ ها به سبب سخنان بى‏ مورد و بعضا نیش‏دارى است که نسبت‏ به یکدیگر اظهارمى‏گردد و شاید در اکثر موارد نیز بى‏قصد و غرض باشد آن حضرت فرموده‏اند:
سکوت موجب جلب محبت مى‏ گردد.

در پایان، از محضر نورانى امام رئوف و مهربان‏ حضرت رضا (علیه السلام) پوزش مى‏طلبیم; چرا که بیان یک ویژگى از ویژگیهاى خدایى ایشان ازعهده کسى ساخته نیست.

منبع: محض رضا علیه السلام ، "گرفته شده از کتاب فضل ترا آب بحر"