بسم الله الرحمن الرحیم

امام رضا علیه السلام:

... بدن مانند یک کشوری است که قلب پادشاه آن، کارگرانش رگها و پی ها و دماغ می باشد.  خانه پادشاه در قلب است. زمینش جسد و یاری کنندگانش دستها، پا ها، چشم ها، لبها، زبان و گوش هاست.  خزائن آن پادشاه معده و شکم، و سراپرده اش سینه است، دستها یاورانی هستند که اعمالی را به او نزدیک و یا از او دور می کنند و هر چه پادشاه به آنها دستور می دهد آن کار را انجام می دهند.

پاها پادشاه را به هر کجا که بخواهد می برند، چشمها هرچه که از پادشاه غائب شده را به او راهنمائی می کنند. چون پادشاه پشت پرده است و چیزی بدون اجازه گوشها به او نمی رسد و در ضمن آنها دو چراغ او نیز می باشند و حصار جسد هم هستند و گوشها نگهبانانی هستند و آنچه که موافق پادشاه است را اجازه دخول می دهند، چرا که قادر نیستند به غیر از آنچه را که پادشاه به آن دستور داده اجازه دخول دهند. به آنها دستور می دهد که صداها را بشنوند و به آنچه که لازم است با زبان از باد قلب و بخار معده و یاری دو لب جواب دهند و برای دو لب نیروئی نیست مگر آنکه با یاری دندان ها بیرون بیاید و هیچکدام از آنها از دیگری بی نیاز نیستند، سخن نیکو نمی شود مگر آنکه در بینی چرخیده و بیرون بیاید، زیرا بینی کلام را زینت می بخشد همچنانکه دمیدن در نی آن را بصدا در می آورد، همچنین دو سوراخ بینی بوهای پاکیزه را که پادشاه دوست دارد را به او می رساند و چون بوی بدی به پادشاه برسد فوراً به دستها دستور می دهد که دو سوراخ بینی را بگیرند تا از رسیدن بوهای بد به پادشاه مانع شوند.

برای پادشاه ثواب و عذابی است که عذاب آن شدیدتر از عذاب پادشاهان دنیاست و ثوابش نیز از پادشاهان دنیائی بیشتر است؛ که عذاب آن حزن و غم و اندوه است و ثوابش فرح و شادی، که منشا حزن در کبد و منشا ثواب در کلیه هاست، در کلیه ها دو رگ است که به صورت می رسد و از اینجاست که شادی و حزن اثرش در صورت نمایان می شود؛ این رگها همه شان واسطه میان کارگران و پادشاه هستند؛ و این گفتار یعنی آن که وقتی دواء خورده می شود رگها آن را به محل درد می رسانند.

طب الرضا علیه السلام، ص 18 - 17